هرکه بدین سرای درآمد نانش دهید و از عقیده اش مپرسید چراکه آنکه در نزد خدا به جان ارزد در نزد ما به تکه نانی همی ارزد

يسطرون

يك نفر هم پيدا نميشود به بابايمان بگويد مگر قبرستان هم جاي م.پارساها مي باشد.ما همش زر زر مي كنيم .يك خانومي يك جعبه شيريني تعارف مي كند.ما زر زرمان قطع مي شود.بابايمان قبل از خوردن يك شيريني يك چيزي مي خواند و فوت مي كند.ما هم فوت مي كنيم ولي چيزي نمي خوانيم.
اينجا بهشت زهرا مي باشد.اولين چيزي كه ما مي بينيم يك تانك قراضه مي باشد بچه ها از سر و كولش بالا مي روند.بابايمان مي گويد اين يك ماشين است مثل مك كوئين كه داري ولي آدم ميكشد و خانه خراب می کند.ما مي گوئيم خودمان بلديم همان چيزي كه بچه ها خودشان را زيرش مي اندازند تا صدام ها به ناموس ما تجاوز نكنند.ما اينها را در مهد كودك ياد گرفته ايم.بابايمان مي گويد بچه جان آدم بايد اينجا درس عبرت بگيرد.ما نمي دانيم چطور ميشود از مورچه هايي كه روي اين تخته سنگها بالا و پايين مي روند درس گرفت.سي دي تام و جري كه عبرت آموز تر است.
طبق معمول ميرويم پيش بابابزرگمان.بالاي قبرش نوشته است "ن والقلم و ما يسطرون"بعد يك شعر از حافظ. روي سنگ قبرش حك شده ،هركس نداند با ديدن قبر بابابزرگمان مي فهمد كه طرف اهل كتاب بوده.البته اگر الان بود شايد گودرباز خوبي ميشد.شايد الان به جاي وحيد آنلاين بود.
ما به بابايمان مي گوييم نون و القلم يعني چه.بابايمان مي گويد نون كه همان نون است .يسطرون هم هنوز كشف نشده .گنده هاي قم نشسته اند و دارند بحث مي كنن كه آنرا كشف كنند كلا يعني "قسم به قلم و هرچه كه با آن مي نويسند".ما مي گوييم خب هرچه كه با آن مي نويسند همان كيبرد است ديگر.بابايمان لبش را گاز ميگيرد و مي گويد مگر خدا چت باز مي باشد كه به كيبرد قسم بخورد،بعد به فكر فرو ميرود.
بعد از خداحافظي از بابا بزرگ ميرويم يك جاهاي ديگر.جايي كه بابايمان خيلي دوست دارد.كلا يك جاهايي از بهشت زهرا براي باباي ما مثل پارك آبي ميباشد.بس كه دوست دارد برود.قطعه 29 يكي از آنهاست .بابايمان ميگويد اينجا آدمهاي خوبي خوابيده اند.بعد يك راست ميرود سر قبري كه رويش نوشته حاج داود كريمي.چند قبر بالاتر هم يك عالمه دختر با چفيه و روبند نشسته اند بابايمان مي گويد آنجا هم قبر شيهد آويني مي باشد.خدابيامزر بعد از مرگش هم شناخته نشد.كساني كنار قبرش اشك ميريزند كه كوچكترين آشنايي با افكارش ندارند.بابايمان وقتي جو ميگيردش حرفهاي بالاي پيش دبستاني ميزند كه ما نمي فهميم .بعد ما را مي برد چند متر آنطرفتر يك بچه بسيجي نشسته روي قبر يك شهید و هي اداي هلالي را در مي آورد.دلم برايش ميسوزد كه الگويش كسي مثل هلالي مي باشد.در حالي كه روي قبر اميرحاج اميني  نشسته است.اين حاج اميني  همان شهيدي مي باشد كه خيلي خوش تيپ شهيد شده است.يك قطعه هم هست كه ما در دنياي مجازي زياد شنيده ايم .قطعه 26 همان كه نويسنده وبلاگش فكر ميكند شهيد پلارك مي باشد.و هميشه بوي گلاب ميدهد.خب بگذار آرزويش اين باشد.آرزو بر جوانان عيب نيست.
قطعه 44 هم جاي خوبيست اين كنارش آشناهاي بابايمان خوابيده اند آنطرفش هم شهداي گمنان.يك جاي ديگر هم مانده كه بابايمان خيلي دوست دارد.قطعه 257 جايي مي باشد كه ما هم دوستش داريم.شبهاي جمعه بعد از غروب آفتاب شمعها روشن ميشود و مردم دور هر قبر در سكوتي كه سرشار از ناگفته هاست نشسته اند.آن وسطها قبر شهيد سهراب است كمي بالاتر هم قبر ندا مي باشد اينور هم قبر اشكان سهرابي مي باشد.بابايمان دست ما را محكم ميگيرد و آرام آرام به سمت قطعه 257 ميرود هوا تاريك شده و نور شمعها به آدم چشمك ميزند.بابايمان مي رود كنار قبر سهراب .مادرش نشسته و به عكس سبز او نگاه ميكند.بابايمان مي نشيند و فاتحه مي خواند بعد روي عكس سهراب با انگشت يك هفت مي نويسد و زير لب مي گويد عزت خداداديه.
در راه برگشت از اتوبان قم مامانمان مي گويد چرا لاين تهران قم اينقدر شلوغ مي باشد.بابايمان مي گويد ملت با بصيرت! براي برپايي غديري ديگر به قم ميروند.
همانطور كه از پشت شيشه ماشين به خيار چمبر فروشها و بلال فروشهاي كنار اتوبان نگاه مكنيم به اين فكر مي كنيم كه مادر ان سهرابها چه وقت "سر از سجاده بر خواهند داشت"

۱۶ نظر:

میچیکو گفت...

هوووووووم!!!
آفرین آفرین.

اُغلن گفت...

نمی‌دانم از لبخندهای این پست بگویم یا از بغض‌هایش!

رویا گفت...

سلام خاله! این پستت یه بغض کهنه رو زنده می کنه!

قاصدک گفت...

اینو خوندم

کودک اهدایی گفت...

یه نکته انحرافی: چرا روی سنگ بابابزرگتان یک آیه قرآن نوشته اید. مگر زیر پا نمیرود؟

کولي وشان گفت...

عمو جون اونجايي که تو رفتي و اونايي که تو ديدي قبرستون و مرده نبودند...قبرستون جايي که ما زندگي ميکنيم....مرده هم معلومه خودمون
اونا زنده اند.....وبه مثلا زندگي ما کرکر ميخندند....مرده هاي متحرکي که تو قبرستون مردن رو زندگي ميکنند....

م.پارسا گفت...

ميچي@
آفرين به خودت

اغلن@
هرچه مي خواهد دل تنگت بگو

رويا@
خاله خواستي بغضتو همينجا باز كن

قاصدك@
لطف فرموديد

كودك اهدايي@
روي سنگ قبرش نيست.بالاي سرشه ايستاده زير يه طرح اسليمي به شكل محراب طلايي
ممنون كه گفتي توي متن اصلاحش ميكنم

كولي وشان@
روي حرف شما نميشه حرف زد استاد

رویا گفت...

سلام خاله! حتی شاعرا هم ! بستگی داره بخوان چی بدزدن!

رویا گفت...

سلام و ممنونم. خدا عاقبت به خیرشون کنه!

غاده گفت...

سلام خاله جان!
خوبی؟
مگه اسم شما محمد پارسا نیست؟
پس چرا بابایی می نویسه م.پارسا؟
شما که اینقدر ماشاالله بچه فهمیده ای هستی و من مطمئنم که در آینده یه دکتر مهندس فیلسوفی از آب در میای،به بابایی گوشزد کن که اگر خواسته اسمت مذهبی - ملی باشه باید کامل صدات کنه، وگرنه که از همون اول شما می شدی پارسا و... خلاص!
آره عزیزم...
موفق باشی محمد پارساجان.

سارا گفت...

پارساهر وقت وبلاگ تو رو خوندم هم لذت بردم و هم عمیقا به فکر فرو رفتم

چیزی ندارم برای گفتن جزء اینکه حرف نداری

رویا گفت...

دل به دل راه داره خاله. منم همیشه از نوشته هاتون لذت بردم!!

داریوش گفت...

اول اینکه خدا حاج آقا رو رحمت کنه.
م.پارسا جان این بابای تو هم واسه خودش فیلسوفیه، البته قسمت فیلش یه کم بیشتره، اینو گفتم یه کم مواظب باشی ییهو زیر دست و پاش نمونی.
ولی اون حرفش خیلی معرکه بود که گفته بود: عزت خدادادیه

سمانه گفت...

خاله یه آپ بکن دلمون گرفت!

رویا گفت...

سلام خاله. خوبی؟ چرا دیگه اینجا به روز نشده؟

ترانه گفت...

سلام
از آشنایی با وبلاگتون خوشحالم .
خیلی جالب و بامزه می نویسید کمی هم خندیدیم .
شاد و سربلند باشید.